Het verhaal van Karel
Karel Bourgeois, 85 jaar, bewoner van het eerste uur
We hebben zo'n goed leven gehad, Emilienne en ik. Wat zagen we mekaar graag. Vier kinderen, elf kleinkinderen en zestien achterkleinkinderen zijn daar het resultaat van. Allebei kwamen we graag onder de mensen, gezelligheid was bij ons nooit ver te zoeken. Ons huis, onze thuis, is altijd belangrijk geweest. Onze bloementuin was onze trots, we werkten er samen en genoten elke zomer van het prachtige resultaat.
Toen Emilienne de eerste tekenen van dementie begon te vertonen, wist ik dat we niet voor altijd in ons eigen huis zouden kunnen blijven. Dat besef was hard, maar gaandeweg neem je daar vrede mee. Ik heb haar nog drie jaar thuis verzorgd, maar op de duur werd dat loodzwaar…
Ik wilde graag in het centrum gaan wonen. In de krant zag ik een advertentie voor nieuwe assistentiewoningen in de Wijngaardstraat. Op de infoavond was ik meteen overtuigd. Ik heb een flat gekocht en ook een garage. Eens de bouw klaar was, zijn we verhuisd. Ik denk dat we een van de eerste bewoners waren.
We hebben hier nog enkele mooie jaren beleefd samen. De combinatie van zelfstandig blijven wonen maar met de zekerheid dat altijd de nodige zorg aanwezig is, is fantastisch. Onze kinderen hoefden niet meer ongerust te zijn en ook bij mij was er een last van m'n schouders gevallen.
We genoten nog zoveel als mogelijk van kleine dingen: een leuke activiteit met medebewoners hier, even kuieren door de winkelstraat, een koffietje op een zonnig terras, een bezoekje van onze kleinkinderen,…
Toen het echt niet meer ging is Emilienne naar het woonzorgcentrum Sint Vincentius op de Houtmarkt verhuisd. Dat is hier op wandelafstand en twee keer per dag ging ik op bezoek, om haar eten te geven en om gewoon samen te zijn.
Ze werd er omringd met de beste zorgen. Ik heb echt bewondering voor alle verzorgenden daar. Maar haar kaarsje brandde langzaam op... Vorige zomer is ze in alle rust gestorven.
Het is wennen om alleen verder te moeten, maar ik ben hier goed omringd. Eenzaam ben ik niet. Ik vind veel steun bij de andere bewoners. Ik eet beneden in de bistro en doe dan graag eens een babbeltje. We lachen hier wat af hoor en af en toe bouwen we een feestje als vrienden ondereen. Leven in de brouwerij, daar hou ik van!
In mijn flat kom ik tot rust. Ik luister naar mijn favoriete muziek en ben bezig op mijn computer. Fotografie is al heel mijn leven mijn passie en ik bewerk graag foto's. Vroeger was dat in de donkere kamer, nu is dat op de computer hé.
Ik kan echt nergens beter zijn… Mijn kinderen beamen dat. Ze komen ook in andere assistentiewoningen en zeggen me dan "Pa, 't is nergens zo goed als hier!" Hoe Paul en Carine altijd weer zorgen voor leuke, originele activiteiten, liefst met een hapje en een drankje erbij. Hoe zij aanvoelen als ik nood heb om eens mijn hart te luchten,… Hoe Eline mij helpt met praktische zaken en administratie, hoe vriendelijk en behulpzaam de verpleging is als ik ze nodig heb, zelfs midden in de nacht,… dat is echt ongelooflijk.
Ik begrijp dat mensen schrik hebben om hun huis te verlaten. Omwille van de gezondheid van Emilienne zijn we ook sneller verhuisd dan ik voor ogen had, maar ik heb geen seconde spijt gehad van die verhuis. Integendeel, in De Wijngaard hebben we nog intenser genoten van onze tijd samen dan dat dat in ons huis in Marke had gekund. En laat mij nu nog maar even genieten… Ik ben dankbaar voor het mooie leven dat ik gehad heb en elke gezonde dag erbij is een geschenk. Het is goed zoals het is.